بررسی اثر بخشی آموزش تحلیل رفتار متقابل بر هوش معنوی زوجین شهر اصفهان

سابقه و هدف: یکی از انواع هوش ها که در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته، هوش معنوی است که موجب می شود فرد در برابر رویدادها و حوادث زندگی بینشی عمیق بیابد و از سختی و چالش های زندگی نهراسد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش گروهی به روش تحلیل رفتار متقابل بر افزایش هوش معنوی زوجین شهر اصفهان بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود که در بین زوجین ارجاع داده شده به شوراهای حل اختلاف شهر اصفهان انجام گردید. نمونه آماری این پژوهش شامل 32 زوج بود که به روش نمونه گیری غیراحتمالی در دسترس انتخاب شده و به صورت گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل گمارده شدند. سپس گروه آزمایش مداخلات آموزشی مربوط به تحلیل رفتار متقابل را در طی 10 جلسه آموزشی دریافت نمودند، در حالی که گروه کنترل از دریافت این مداخله در طول فرآیند پژوهش بی بهره بود. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه هوش معنوی کینگ (2008) بود. داده های جمع آوری شده بوسیله تحلیل کواریانس توسط بسته نرم افزاری spss20 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحلیل چند متغیره نشان داد آموزش تحلیل روابط متقابل توانسته منجر به افزایش معنی دار مولفه های تفکر وجودی انتقادی و تولید معنای شخصی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در مرحله پس آزمون شود (0.001>p). نتیجه گیری: طبق یافته های این مطالعه می توان گفت مشاوره گروهی به شیوه تحلیل ارتباط متقابل، روش مناسبی برای افزایش هوش معنوی زوجین و در نهایت افزایش رضایتمندی آنان بوده که می توان با آموزش آن به ارتقاء کیفیت معنویت زوجین پرداخت.